سیل ضایعات پلاستیکی به‌زودی به نقطه‌ بازگشت‌ناپذیری می‌رسد

[ad_1]

پژوهشگران اروپایی هشدار داده‌اند موج آلودگی پلاستیکی که زمین را دربر گرفته است، به بحرانی بازگشت‌ناپذیر می‌تواند تبدیل شود.

ضایعات پلاستیکی که سواحل جهان را آلوده می‌کند، به‌زودی به نقطه‌ای برگشت‌ناپذیر می‌رسد و پیامدهای جدی و ناشناخته‌ای به‌همراه خواهد داشت. هر سال، چیزی بین ۹ تا ۲۳ میلیون تن پلیمر وارد رودخانه‌ها و دریاچه‌ها و دریاهای جهان می‌شود. حتی مقداری بیشتر از این ممکن است وارد خاک‌های خشکی شود و تا سال ۲۰۲۵ اگر جهان رویه خود را تغییر ندهد، سطوح آلودگی پلاستیکی دو برابر خواهد شد.

پژوهشگران هشدار می‌دهند همان‌طور‌که بطری‌های نوشیدنی، تکه‌های لوازم ماهی‌گیری، فنجان‌های قهوه و کیسه‌های پلاستیکی با حیات میکروبی پوشانده می‌شوند،  ذرات پلاستیکی سطح دریا را آلوده می‌کنند، در ستون آب معلق و در رسوبات کف اقیانوس انباشته می‌شوند، اثرهای ناشناخته ناشی از هوازدگی این ضایعات می‌تواند مسمومیت پلاستیکی جهانی را به‌دنبال داشته باشد.

ضایعات پلاستیکی اکنون درهر نقطه‌ای روی زمین یافت می‌شوند: در مرتفع‌ترین کوه‌های جهان، عمیق‌ترین بخش‌ اقیانوس‌ها، سواحل جزایر متروکه در اقیانوس جنوبی، یخ‌های شمالگان و بافت موجودات زنده از پرندگان دریایی گرفته تا نهنگ‌ها.

تشدید بحران اقلیمی

امروزه، در حال پر‌کردن محیط‌زیست با مقادیر عظیمی از ضایعات پلاستیکی هستیم؛ اما هنوز از پیامدهای آن به‌خوبی آگاه نیستیم. متیو مک‌لئود، از دانشگاه استکهلم سوئد گفت:

تاکنون، شواهد گسترده‌ای از پیامدهای ناگوار ناشی از آلودگی پلاستیکی را شاهد نبوده‌ایم؛ اما اگر پلاستیک‌هایی که هوازده می‌شوند موجب آغاز اثرهای بدی شوند، احتمالا قدرت معکوس‌کردن روند آن را نخواهیم داشت. هزینه نادیده‌گرفتن تجمع آلودگی پلاستیکی در محیط می‌تواند عظیم باشد. کار منطقی این است که برای کاهش انتشار پلاستیک‌ها به محیط سریعا اقدام کنیم.

پروفسور مک‌لئود و همکارانش در مجله ساینس هشدار دادند آلودگی پلاستیکی درکنار تهدیدهایش برای حیات‌وحش و خطر احتمالی مسمومیت محیطی، ممکن است پیامدهای فرضی دیگری نیز داشته باشد. آلاینده‌های پلاستیکی با ایجاد اختلال در تبادل کربن بین جهان طبیعی و اتمسفر می‌توانند تغییرات اقلیمی را تشدید و اقیانوس‌هایی را از تنوع زیستی خالی کنند که درحال‌حاضر زیر فشار ماهی‌گیری بیش‌ازحد هستند،.

پژوهشگران هنوز درباره اثرهای غیررسمی بلندمدت آلودگی پلاستیکی روی چرخه‌های کربن و مواد مغذی و خاک و حاصل‌خیزی رسوبات و تنوع زیستی چیزی نمی‌دانند. همچنین، مشخص نیست همان‌طور‌که پلیمرهای پلاستیکی به‌مرور‌زمان دچار هوازدگی می‌شوند، چه تأثیرهای سمی ممکن است روی محیط بگذارند. تدوام چنین اثرهای بالقوه‌ای حتی اگر مردم دیگر زباله‌های پلاستیکی را وارد محیط‌زیست نکنند، می‌تواند موجب آغاز چیزی شود که دانشمندان آن را نقطه سرازیری می‌نامند و در آن نقطه دیگر از دست انسان کاری ساخته نیست.

ماین تکمن، یکی از نویسندگان مقاله از مؤسسه آلفرد واگنر، می‌گوید روش‌هایی برای بازیافت و حذف پلاستیک‌ها از محیط‌زیست ترویج می‌شود و به‌عنوان مصرف‌کننده بر این باوریم که وقتی زباله‌های پلاستیکی‌مان را به‌خوبی جدا کنیم، تمام آن‌ها به‌طور جادویی بازیافت خواهند شد. بااین‌حال ازنظر فناوری، بازیافت پلاستیک محدودیت‌های زیادی دارد و کشورهایی با زیرساخت‌های مناسب ضایعات پلاستیکی را به کشورهای دارای امکانات ضعیف‌تر صادر می‌کنند. کاهش انتشارات پلاستیکی به اقدامات جدی مانند محدودیت تولید پلاستیک‌هایی که مستقیما از محصولات پتروشیمی تولید می‌شوند، برای افزایش ارزش پلاستیک‌های بازیافتی و ممنوعیت صادرات ضایعات پلاستیکی به کشوری با سیستم بازیافت بهتر نیاز دارد.

آنیکا جانکه از مرکز تحقیقات محیط زیست هلمهولتز آلمان نیز هشدار داد:

در محیط‌های دورافتاده، بقایای پلاستیکی را نمی‌توان پاک‌سازی کرد و درنتیجه، هوازدگیِ قطعات پلاستیکی بزرگ حجم زیادی از ذرات پلاستیکی ریز تولید و مواد شیمیایی اضافه‌شده به آن‌ها نیز در محیط آزاد می‌شود و پلاستیک در محیط‌زیست به‌طور پیوسته به‌سمت افزایش پیچیدگی و تحرک پیش می‌رود. پیش‌بینی محل تجمع این آلودگی‌ها و اثرهای احتمالی آن دشوار و حتی ناممکن است.

[ad_2]